Od początku roku, najbardziej popularnymi tematami są te, powiązane z regulacjami zawartymi w Pakiecie Mobilności. Dzisiaj zajmiemy się przepisem dotyczącym obowiązkowego powrotu ciężarówki do kraju, w którym znajduje się siedziba firmy.
Dokładne wytyczne opracowane przez Europejską Dyrekcję Generalną ds. Mobilności i Transportu (DG MOVE) nie zostały jeszcze opublikowane na stronie Komisji Europejskiej, natomiast zgodnie z otrzymaną informacją, ma to nastąpić prawdopodobnie jeszcze w tym miesiącu.
Jedna z włoskich organizacji przewoźników ASSOTIR umieściła na swojej witrynie internetowej wytyczne pochodzące z Brukseli, do których dotarła i dotyczą one jednego z najbardziej kontrowersyjnych zapisów pochodzących z Pakietu Mobilności.
Kogo dotyczy obowiązek?
Pierwszą rzeczą zawartą w tym dokumencie jest rodzaj pojazdów, których dotyczy ten przepis.
Na jego podstawie możemy wskazać, że konieczność obowiązkowych powrotów spoczywa na pojazdach lub zestawach pojazdów, które są wykorzystywane do przewozów międzynarodowych oraz naczepy, które są zarejestrowane, jako dostępne do użytkowania przez przewoźników drogowych.
Oczywiście jak w niemal każdym przepisie, tutaj również występują odstępstwa. Należą do nich przewoźnicy, którzy wykorzystują pojazdy lub zestawy pojazdów o dmc pojazdu poniżej 2,5 tony, a także samochody, których maksymalna prędkość wynosi 40 km/h.
Dokąd ma wrócić pojazd?
Druga zawarta w dokumencie kwestia dotyczyła miejsca, do którego ma wrócić dany pojazd po upływie dopuszczalnego czasu spędzonego za granicą.
Zgodnie z treścią zawartą w tym dokumencie, pojazd powinien wrócić do jednej z placówek firmy, która znajduje się w państwie, gdzie mieści się główna siedziba, niezależnie od miejsca pochodzenia właściciela przedsiębiorstwa.
Warto podkreślić, że pojazd może, ale nie musi wracać wyłącznie do tej samej placówki, ważne jednak, aby znajdowała się ona w tym samym kraju, co siedziba centralna.
Terminy obowiązkowych powrotów oraz na jak długo ciężarówka ma wrócić? 
Maksymalny okres, po którym pojazd musi wrócić do siedziby to osiem tygodni, co oznacza, że ciężarówka musi trafić do jednej z placówek firmy znajdującej się w kraju siedziby, najpóźniej po ośmiu tygodniach od opuszczenia kraju.
DG MOVE wyjaśnia, że maksymalny dopuszczalny okres rozpoczyna się o godzinie 0:00 kolejnego dnia po opuszczeniu kraju i kończy się o godzinie 23:59 tego samego dnia, tyle że osiem tygodni później.
W przypadku, gdy ostatni dzień dopuszczalnego okresu wypada w dzień ustawowo wolny od pracy, to ostateczny termin przypada na kolejny dzień roboczy.
DG MOVE odniosło się w dokumencie także do długości czasu, jaki pojazd ma pozostać w bazie po powrocie. Warto podkreślić, że rozporządzenie 1055/2020 nie podaje dokładnego okresu, co oznacza, że pojazd musi wrócić, choć na krótki czas, tak, aby jednocześnie spełnić przepisy określające dopuszczalną długość czasu pracy kierowcy.
Wytyczne wskazują, że cykl powrotów pojazdów ciężarowych powinien być dostosowany do działalności przedsiębiorstwa, tak aby nie zaburzać jego funkcjonowania. Należy jednak dać kierowcy możliwość powrotu do domu przynajmniej co 4 tygodnie.
Potwierdzenie wykonania obowiązku
Generalna Dyrekcja wskazuje również operacje, jakie należy wykonać, aby potwierdzić wykonanie tego obowiązku. Zgodnie z wytycznymi, przewoźnicy muszą przedstawić dowody na to, że pojazdy wracają do kraju co najmniej raz na osiem tygodni.
Oznacza to, że może to być jakikolwiek dokument, który potwierdzi lokalizację danego pojazdu przez okres ostatnich 8 tygodni. DG MOVE zaznacza, że mogą to być m.in. zapisy z tachografu lub listy przewozowe.
Kontrole i współpraca pomiędzy państwami Unii Europejskiej
W wytycznych opracowanych przez Brukselę, znajduje się także kwestia odnosząca się do współpracy pomiędzy państwami wchodzącymi w skład UE.
DG MOVE ujmuje, że jeśli dostępne dane nie są wystarczającym dowodem do potwierdzenia wykonania obowiązku powrotu, przewoźnik musi udowodnić to przed odpowiednim organem kontrolnym, w kraju gdzie znajduje się centralna siedziba.
Regulacje jasno określają, że państwa członkowskie powinny ze sobą ściśle współpracować i zapewniać pomoc, aby zapisy tego rozporządzenia mogłyby być odpowiednio stosowane.
Ważne jest również to, aby władze danego państwa należącego do UE, niezwłocznie odpowiadały na wszystkie wnioski dotyczące udzielenia informacji składane przez pozostałych członków.
